3.3 Δημοκρατία και Συμμετοχή
Η Δημοκρατία υποτίθεται ότι παράγει καλύτερα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτιστικά και περιβαλλοντικά αποτελέσματα σε σχέση με άλλες εναλλακτικές. Η δημοκρατία έχει το πλεονέκτημα ότι είναι σε θέση να συμπεριλάβει ένα ευρύ φάσμα αξιών στη λήψη αποφάσεων και υποτίθεται ότι ανταποκρίνεται περισσότερο, με ενσωματωμένη λογοδοσία και ευαισθησία στη νομιμότητα. Ωστόσο, η πραγματικότητα μας έδειξε ότι τα αντιπροσωπευτικά δημοκρατικά συστήματα συχνά αποτυγχάνουν να κατανοήσουν και να μετατρέψουν επαρκώς την ανάγκη για δράση για πολλά κοινωνικά ζητήματα στην πολιτική εργασίας.
Η Διαβουλευτική (συμμετοχική) Δημοκρατία αναδύεται γύρω στο 1990, και ενοποιείται από μια βασική πεποίθηση ότι η δημοκρατία δεν πρέπει να περιλαμβάνει απλώς την ψηφοφορία και τη λήψη αποφάσεων από εκλεγμένους αντιπροσώπους. Παρόλο που υπάρχει σημαντική διαφοροποίηση μεταξύ των θεωρητικών σχετικά με τις ιδιαιτερότητες της, η διαβουλευτική ικανότητα μιας δημοκρατικής πολιτείας μπορεί να οριστεί από τα χαρακτηριστικά της “σκοπιμότητας”, της “συμπερίληψης” και της “συνέπειας”. (Dryzek, 1990, 2009)
Στο πλαίσιο αυτών των προκλήσεων, έχουν προκύψει διαβουλευτικές και συμμετοχικές πρακτικές και θεσμοί για την αντιμετώπισή τους (Schmitter, 2001):