Τουρκία – Πολιτική
1. Διοικητικές υποδιαιρέσεις
Η Τουρκία έχει μια ενιαία δομή όσον αφορά τη διοίκηση και αυτή η πτυχή είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που διαμορφώνουν την τουρκική δημόσια διοίκηση. Όταν τρεις εξουσίες (εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική) λαμβάνονται υπόψη ως κύριες λειτουργίες του κράτους, οι τοπικές διοικήσεις έχουν μικρή εξουσία. Η Τουρκία δεν έχει ομοσπονδιακό σύστημα και οι επαρχίες είναι υποταγμένες στην κεντρική κυβέρνηση της Άγκυρας. Οι τοπικές διοικήσεις ιδρύθηκαν για την παροχή υπηρεσιών και η κυβέρνηση εκπροσωπείται από τους κυβερνήτες των επαρχιών και τους διοικητές των πόλεων. Άλλοι ανώτεροι δημόσιοι αξιωματούχοι διορίζονται επίσης από την κεντρική κυβέρνηση αντί των δημάρχων ή εκλέγονται από τους ψηφοφόρους. Οι τουρκικοί δήμοι διαθέτουν τοπικά νομοθετικά όργανα για τη λήψη αποφάσεων για δημοτικά ζητήματα.
Μέσα σε αυτό το ενιαίο πλαίσιο, η Τουρκία υποδιαιρείται σε 81 επαρχίες για διοικητικούς σκοπούς. Κάθε επαρχία χωρίζεται σε περιφέρειες, για συνολικά 973 περιφέρειες. Η Τουρκία υποδιαιρείται επίσης σε 7 περιφέρειες και 21 υποπεριοχές για γεωγραφικούς, δημογραφικούς και οικονομικούς σκοπούς. Αυτό δεν αναφέρεται σε διοικητική διαίρεση.
2. Πολιτική
Μεταξύ 1923 και 2018, η Τουρκία ήταν μια κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Το προεδρικό σύστημα υιοθετήθηκε με δημοψήφισμα το 2017. Το νέο σύστημα τέθηκε σε ισχύ με τις προεδρικές εκλογές του 2018 και δίνει στον Πρόεδρο τον πλήρη έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας, συμπεριλαμβανομένης της εξουσίας να εκδίδει διατάγματα, να διορίζει το δικό του υπουργικό συμβούλιο, να καταρτίζει τον προϋπολογισμό, να διαλύει το κοινοβούλιο προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές και να κάνει διορισμούς σε η γραφειοκρατία και τα δικαστήρια. Το αξίωμα του πρωθυπουργού έχει καταργηθεί και οι εξουσίες του (μαζί με αυτές του υπουργικού συμβουλίου) έχουν μεταφερθεί στον πρόεδρο, ο οποίος είναι και αρχηγός κράτους και αρχηγός κυβέρνησης, και εκλέγεται για πέντε ετήσια θητεία με λαϊκή ψήφο. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι ο πρώτος άμεσα εκλεγμένος πρόεδρος. Το σύνταγμα της Τουρκίας διέπει το νομικό πλαίσιο της χώρας. Καθορίζει τις κύριες αρχές της διακυβέρνησης και καθιερώνει την Τουρκία ως ενιαίο συγκεντρωτικό κράτος.
Η νομοθετική εξουσία ανήκει στο μονοθάλαμο κοινοβούλιο, που ονομάζεται Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας. Το δικαστικό σώμα είναι ονομαστικά ανεξάρτητο από την εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία, αλλά οι συνταγματικές αλλαγές που τέθηκαν σε ισχύ με τα δημοψηφίσματα το 2007, το 2010 και το 2017 έδωσαν μεγαλύτερες εξουσίες στον Πρόεδρο και το κυβερνών κόμμα για το διορισμό ή την παύση δικαστών και εισαγγελέων. Το Συνταγματικό Δικαστήριο επιφορτίζεται να κρίνει τη συμμόρφωση νόμων και διαταγμάτων με το σύνταγμα. Το Συμβούλιο της Επικρατείας είναι το δικαστήριο της τελευταίας λύσης για τις διοικητικές υποθέσεις και το Ανώτατο Εφετείο για όλες τις άλλες.
Η καθολική ψηφοφορία και για τα δύο φύλα εφαρμόζεται σε όλη την Τουρκία από το 1933 και πριν από τις περισσότερες χώρες, και κάθε Τούρκος πολίτης που έχει συμπληρώσει το 18ο έτος της ηλικίας του έχει δικαίωμα ψήφου. Υπάρχουν 600 βουλευτές που εκλέγονται για τετραετή θητεία με σύστημα αναλογικής εκπροσώπησης με κομματικό κατάλογο από 85 εκλογικές περιφέρειες.
3. Δημοκρατία της Τουρκίας
Η Συνθήκη της Λωζάνης της 24ης Ιουλίου 1923, η οποία αντικατέστησε τη Συνθήκη των Σεβρών, οδήγησε στη διεθνή αναγνώριση της κυριαρχίας της νεοσύστατης «Δημοκρατίας της Τουρκίας» ως διαδόχου κράτους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η δημοκρατία ανακηρύχθηκε επίσημα στις 29 Οκτώβριος 1923 στην Άγκυρα, τη νέα πρωτεύουσα της χώρας. Ο Μουσταφά Κεμάλ έγινε ο πρώτος Πρόεδρος της δημοκρατίας και στη συνέχεια εισήγαγε πολλές μεταρρυθμίσεις. Οι μεταρρυθμίσεις στόχευαν να μετατρέψουν την παλιά θρησκευτική και πολυκοινοτική οθωμανική συνταγματική μοναρχία σε ένα τουρκικό εθνικό κράτος που θα διοικείται ως κοινοβουλευτική δημοκρατία βάσει ενός κοσμικού συντάγματος.
4. Νόμος
Το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Τουρκίας (τουρκικά: Türkiye Cumhuriyeti Anayasası), γνωστό και ως Σύνταγμα του 1982, είναι ο θεμελιώδης νόμος της Τουρκίας. Καθιερώνει την οργάνωση της κυβέρνησης και καθορίζει τις αρχές και τους κανόνες συμπεριφοράς του κράτους μαζί με τις ευθύνες του έναντι των πολιτών του. Το σύνταγμα θεσπίζει επίσης τα δικαιώματα και τις ευθύνες των τελευταίων, ενώ θέτει τις κατευθυντήριες γραμμές για την ανάθεση και την άσκηση της κυριαρχίας που ανήκει στον τουρκικό λαό.
