Ελλάδα – Μουσική

Η μουσική είναι ένα αναπόσπαστο συστατικό του πολιτισμού στην Ελλάδα, επηρεασμένη από ανατολικούς και δυτικούς ήχους στο πέρασμα των χρόνων.

Η μουσική ως μέρος του ελληνικού πολιτισμού χρονολογείται από την αρχαιότητα, κατά την οποία η ποίηση, ο χορός και η μουσική ήταν αδιαχώριστα και αποτελούσαν σημαντικό μέρος της καθημερινής ζωής των αρχαίων Ελλήνων.

Στη συνέχεια, επί Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η ελληνική μουσική απέκτησε μια πιο εκκλησιαστική προσέγγιση. Έπειτα, κατά τη διάρκεια της 400ετούς κυριαρχίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, επηρεάστηκε από την ανατολική μουσική. Τελικά, “αναγεννήθηκε” ενσωματώνοντας πολλά στοιχεία από τα προηγούμενα μουσικά στυλ τον 19ο αιώνα.

Μερικά από τα πιο αντιπροσωπευτικά είδη ελληνικής μουσικής είναι:

Δημοτικά τραγούδια

Τα ελληνικά δημοτικά τραγούδια μπορούν να χωριστούν σε 2 στυλ:

• Το ακριτικό στυλ (9ος αιώνας μ.Χ. και εξής). Τα τραγούδια εξέφραζαν τη ζωή και τους αγώνες των συνοριακών φρουρών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (γνωστών ως “Ακρίτες”).
• Το κλεφτικο στυλ (που γεννήθηκε κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κατοχής). Περιλαμβάνει ερωτικά τραγούδια, τραγούδια γάμου, τραγούδια για την εξορία, την ελευθερία, το θάνατο και τη θλίψη. Απεικονίζει μια κομβική, αιματηρή περίοδο της ελληνικής ιστορίας και ζωής.

Τα μουσικά όργανα που χρησιμοποιούνται στα παραδοσιακά τραγούδια περιλαμβάνουν λύρα και λαούτο, σάλπιγγα, τύμπανο, ντέφι και βιολί.

Νησιώτικα

Αυτό το είδος μουσικής γεννήθηκε και έγινε δημοφιλές στα νησιά της Ελλάδας.

Κάθε νησί έχει το δικό του στυλ νησιώτικου και μια μοναδική τεχνική χορού. Το βιολί, η λίρα, το κλαρίνο και η κιθάρα είναι τα πιο συνηθισμένα όργανα που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή νησιώτικων τραγουδιών. Αυτό το μουσικό είδος θα το βρείτε σε τοπικά φεστιβάλ/ πανηγύρια σε κάθε ελληνικό νησί, όπου μια μεγάλη ομάδα μουσικών παίζει ζωντανή μουσική όλη τη νύχτα.

Ρεμπέτικο

Αυτό το ιδιαίτερο και διάσημο μουσικό είδος γεννήθηκε στους “τεκέδες”, τα υπόγεια καφενεία τουρκικού τύπου της περιοχής του λιμανιού του Πειραιά στην Αττική και της πόλης της Θεσσαλονίκης. Η ρεμπέτικη μουσική εισήχθη στην ελληνική κοινωνία από τα 2 εκατομμύρια Έλληνες πρόσφυγες που ήρθαν από τη Μικρά Ασία το 1922, μετά την καταστροφή της Σμύρνης. Αυτοί που είχαν χάσει τα πάντα, τραγουδούσαν για το νέο τους περιβάλλον, τη φτώχεια, τον πόνο, την πείνα, τη φυλακή, την αστυνομική καταπίεση, τον εθισμό στα ναρκωτικά και την προδοσία. Το ρεμπέτικο ήταν τότε η απαγορευμένη μουσική των παριών. Τη δεκαετία του 1950, άρχισε να γίνεται δημοφιλές στα νυχτερινά κέντρα της Αθήνας.

Αυτό το είδος μουσικής έχει στοιχεία τόσο από τη βυζαντινή όσο και από την οθωμανική μουσική. Τα κύρια όργανα της ρεμπέτικης μουσικής είναι το μπουζούκι, ο μπαγλαμάς, η κιθάρα και το ντέφι. Μερικοί αξιόλογοι εκπρόσωποι του ρεμπέτικου ύφους ήταν ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Μάρκος Βαμβακάρης, η Μαρίκα Νίνου και η Σωτηρία Μπέλλου.

Μάθετε περισσότερα: https://blog.greeka.com/greece/rebetiko-feasts-greece/

Μουσική στα τέλη του 20ου αιώνα

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80, σύγχρονοι καλλιτέχνες όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Νίκος Παπάζογλου, ο Σταύρος Ξαρχάκος και ο Παύλος Σιδηρόπουλος παρήγαγαν ένα είδος σύντηξης της ρεμπέτικης μουσικής με στοιχεία της ροκ μουσικής, δημιουργώντας ένα νέο είδος. Τα τραγούδια αναφέρονται στην προσωπική ή πολιτική ελευθερία ή σε καθημερινές πτυχές της ζωής, στον πόνο και τη θλίψη.

Έκτοτε, πολλές παραλλαγές αυτού του είδους μουσικής, που γενικά αποκαλείται ως Έντεχνο, έχουν παραχθεί και αγαπηθεί από τον ελληνικό πληθυσμό.

Σύγχρονη λαϊκή μουσική

Η σύγχρονη ελληνική μουσική ονομάζεται “σύγχρονο λαϊκό” ή “λαϊκό ποπ”. Αυτό το είδος συνδυάζει στοιχεία της ελληνικής μουσικής με τη δυτική ποπ μουσική. Οι κριτικοί λένε ότι αυτή η μορφή μουσικής, είναι κατώτερης ποιότητας. Ωστόσο, επειδή αυτή είναι η μουσική που έχει διαποτίσει τη λαϊκή κουλτούρα στην Ελλάδα, φαίνεται ότι η πλειοψηφία του κόσμου την απολαμβάνει.