İtalya – Tarih

Sendikalar

İtalya, yarımadadaki devletlerin çoğunun Piedmont’u yöneten Savoy Hanedanı’ndan II. Victor Emmanuel’in altında birleştiği 17 Mart 1861’de geç bir ulus-devlet oldu. İtalyan birliğinin mimarları, Victor Emmanuel’in Başbakanı Cavour Kontu Camillo Benso ve genel bir kahraman olan Giuseppe Garibaldi idi. İtalya’nın birleşmesinden sonra, ülkenin en sanayileşmiş Avrupa uluslarına benzer bir fabrika proletaryası yoktu. Sendikal harekete kadar geri götürülebilecek tek embriyonik figürler, ancak grevleri bir mücadele aracı olarak reddeden ve üyeleri arasında basit bir dayanışmayı tercih eden karşılıklı yardımlaşma sendikalarıydı.

19. yüzyılın sonuna kadar işçileri temsil eden ilk sendikal hareketler ve örgütler ortaya çıkmadı. İtalya’nın 20. yüzyılın başından Birinci Dünya Savaşı’na girmesine kadar yaşadığı endüstriyel atılım sayesinde, birleşmeyi takip eden yıllarda var olmayan sanayi proletaryası Giolitti döneminde oluştu. 1906’da, ülke genelinde mevcut olan önceki ticaret federasyonlarını, Genel Çalışma Konfederasyonu’nu (CGL) bir araya getiren ilk sendika konfederasyonu doğdu.

Birinci Dünya Savaşı’nı izleyen yıllar, Sosyalist Parti’nin popülaritesinin artmasıyla karakterize edildi.

Orta kuzey İtalya’da Sosyalist Parti’nin varlığı çok güçlüydü ve kendisini belediye idarelerinin ve hepsinden öte, bölgedeki hemen hemen tüm işçileri temsil eden sendikaların “kızıl birlikler”in kontrolünde ifade ediyordu. Kırmızı ligler sistemi, bir yandan proletaryanın pozisyonlarını korurken, bir yandan da ciddi çarpıtmalara sahipti, çünkü ait olmayanların pratikte iş bulma şansları yoktu. Aslında ligler, işverenler tarafından seçilebilmek için kayıt yaptırmanın gerekli olduğu yerlerde kendi istihdam bürolarını işletiyordu.

Savaşın sona ermesinden sonra ülke, şiddetli sokak protestoları ve çok yüksek düzeyde sosyal çatışma dönemi yaşadı.

1919’da, Genel Emek Konfederasyonu (FIOM, Federazione Italiana operai metallurgici) içindeki en güçlü sendika olan metal işçileri sendikası, ücret ve çalışma koşullarında iyileşme sağlamak için bir dizi grev çağrısında bulundu. Sanayici temsilcilerinin reddetmesinin ardından, Fiom, gözetimi “kızıl muhafızlara”, yani gerçek silahlı işçi devriyelerine emanet edilen fabrikaları işgal etmeleri için yaklaşık 400.000 işçiye emir verdi. Geleneksel olarak çok sendikalı olmayan kamu hizmetleri sektörü bile, çalışanlarından etkileyici bir dizi çekimserlik yaşadı.

Savaş sonrası ikinci dönemde, ülkede öyle bir kargaşaya neden olan ve bir dizi şiddetli sokak gösterilerine yol açan bir haber olayı yaşandı: Komünist Parti sekreteri Palmiro Togliatti’ye genç bir sağcı tarafından suikast girişimi. Bu olayın ardından, CGL’nin sosyal-komünist bileşeni, ılımlı Katolik akımına karşı çıkarak bir dizi ulusal grev ilan etti. İkincisi, protesto için CGL’den ayrıldı ve yeni bir sendika federasyonu olan CISL’yi (Confederazione italiana sindacale del lavoro) kurdu. Kısa bir süre sonra, sosyal demokratlar ve cumhuriyetçiler de yeni bir sendikal kısaltma olan UIL’in (İtalyan İşçi Sendikası) oluşturulmasına karar verdiler. Bu üç sendika, değişen servetlerle, en azından son yıllara kadar ulusal ekonomik ve politik sahnenin ana kahramanlarıydı.

Daha sonra, İtalya, denizaşırı ülkelerden gelen gençlerin protestolarıyla tetiklenen ve ardından 1969’un ‘sıcak sonbaharı’ ile sonuçlanan yüksek bir siyasi ve sosyal çatışma dönemi yaşadı. Geçmişten farklı olarak, işçi sınıfı dünyasının talepleri, örnekler tarafından örtülmüştü. Proletaryayı kurulu burjuva düzeninin yıkılması için doğal müttefik olarak gören mayalanmış bir gençlik evreninden geliyor.

Sıklıkla ve isteyerek sendikaların, sürekli evrim halindeki bir toplumun giderek artan acil ihtiyaçlarına cevap verebilecek kapasitede olmadığı ve yerini almaya çalıştıkları kurumlar ve partilerle fazla uzlaştıkları düşünülmüyordu.

Dijital devrim ve küreselleşme ile karakterize edilen mevcut çağda, sendikalar 20. yüzyılda sahip oldukları ağırlığı daha da kaybettiler, ayrıca İtalya’daki merkezinin ikincil sektörden üçüncül sektöre kaydığını gören ekonominin yapısal dönüşümü nedeniyle. Buna ek olarak, sendikalar, son siyasi dönemimizi karakterize eden ve özerk kısaltmaların çoğalmasına ve geleneksel sendika örgütlerine olan güvenin kaybolmasına neden olan güçlü temsiliyet krizinden etkilenmiştir.

Feminist hareketler

İtalya, özellikle İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra, bir kahraman olarak Feminist hareketi canlı bir şekilde yaşadı.

1950’ler ve 1960’lar arasında, İtalya’daki feminist hareketlerin talepleri, özgürleşme ve eşitlik, yani erkeklerle eşit haklara ve görevlere sahip olma talebi ve ulusal, ekonomik, kişisel ve sosyal hayatta karşı cinsten meslektaşlarıyla ‘eşdeğer’e eşit yer kazanma arzusu üzerine odaklandı. Sadece iki örnek vermek gerekirse;Kadınlara oy hakkı 1946’da geldi ve eşit ücret 1957’de bir başarıydı.

Ancak 1960’lar ve 1970’ler arasında İtalya’daki feminizm yeni taleplerin taşıyıcısı oldu. Serbestleşme ve bağımsızlık adını alan yeni talepler ve ihtiyaçlar. Yanında bir erkek olsun ya da olmasın, kendi kaderini tayin etme ve kendilerini yönetme yeteneğinin eşlik ettiği kadınların rolünün ve bağımsızlıklarının serbestleştirilmesi.

1970’lerde İtalya’da, kadınların tartıştığı, yüzleştiği, buluştuğu ve örgütlendiği dönemin sosyal ve kültürel mayalanması sayesinde çok sayıda feminist grup ve feminist kolektif kuruldu.

Erkek referans rakamlarına dayalı önceden oluşturulmuş emirler sorgulanır. Diyalog ve tartışmanın odak noktası ataerkil toplumun kurumları ve değerleridir. 1970 ‘Kadın İsyanı Manifestosu’nda belirtildiği gibi: ‘Feminizm, aileyi ve toplumu tarihsel olarak eleştiren ilk siyasi hareketti’.

‘Feminist Mücadele’, ‘Kadınların Kurtuluş Hareketi’ veya ‘Kadınların Kurtuluşu için İtalyan Cephesi’ gibi sayısız hareket ve sendika vardı. Çok sayıda talep, ilgi, tartışma ve müdahale alanı vardı.

1970’lerde feminizmin savaş atları arasında kesinlikle doğum kontrolü ve kürtajın serbestleştirilmesi yoluyla cinsel serbestleşme vardı. Bunun için MLD toplantı ve gösteriler düzenledi. Kürtaj yasası 1978 tarihlidir.

Yeşil hareketler

İtalya’da çevreci gelenek ellili yıllara dayanmaktadır. Önemli bir dönüm noktası, 1955’te ‘ekonomik mucize’nin başlangıcında toprak yağmalamasına karşı çıkma eğiliminde olan bir programla Italia Nostra’nın kurulmasıydı. 1977’de Parlamento tarafından onaylanan Ulusal Enerji Planı’nda çok sayıda planlanan nükleer enerji santralleri üzerine ilk tartışmalar ve bir kimya şirketinin tesislerinden dioksin sızıntısı ile Seveso kazasından (1976) sonra, ekolojist hareket, İtalya’da yeni bir boyut kazandı ve üç ruhu bir araya getirdi: korumacı, çevreci ve sözde “politik ekoloji” ile bağlantılı. Çernobil felaketinden sonra, bu süreç, İtalyan vatandaşlarının yaklaşık %80’inin atom santrallerinin inşasına karşı oy kullandığı Kasım 1987’deki nükleer karşıtı referandumlarla doruğa ulaştı. Aynı zamanda, ekolojik hareketin bir bölümünün doğrudan siyasi taahhüdü, “yeşil” seçim listelerinin oluşmasına yol açtı. Parti 1987 genel seçimlerinde ilk çıkışını yaptı ve oyların %2,6’sını alarak Temsilciler Meclisi’nde 13 sandalye ve iki Senatör kazandı. 2008’e kadar Parlamento’ya üye getiriyorlar. O zamandan beri İtalyan Parlamentosu’nun dışındalar ve doğrudan bölgede küçük ve parlamento dışı kampanyalar yürütüyorlar. Yeşiller tarihlerinde hiçbir zaman Avrupa’nın dört bir yanındaki birçok yeşil partinin seçim başarısına ulaşamadı. %2 civarında istikrarlı bir oy oranlarına sahiptiler ve 2010’lardan bu yana hafif bir düşüş yaşadılar. Aşırı solun partisi olarak nitelendirilmeleri, başlangıçta en iyi sonuçları elde ettikleri kuzey İtalya’da onlara yardımcı olmadı (örneğin 1990 Venedik bölgesel seçimlerinde %7.1).

Yeşiller şehirlerde ve kentsel alanlarda (Milano, Venedik, Roma, Napoli vb.), Trentino-Alto Adige/Südtirol gibi kuzeydeki dağlık bölgelerde (özellikle yerel Yeşiller’de örgütlendikleri Güney Tirol’de) daha güçlüydü. daha geniş bir sol parti) ve Aosta Vadisi (yerel kesim olan Alternatif Yeşiller’in 2010’da Özerklik Özgürlüğü Katılım Ekolojisi ile birleştiği yer) ve Basilicata ve Campania gibi bazı güney bölgelerinde.

Şuna bir göz atın: