Ιταλία – Πολιτική

Το δυτικό πολιτικό σύστημα διαμορφώθηκε κυρίως από δύο πληθυσμούς: τους αρχαίους Έλληνες και τους Ρωμαίους. Η Ελληνική Πόλη γέννησε την ιδέα της δημοκρατίας, που μεταφράζεται κυριολεκτικά ως “η εξουσία στο λαό”- η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αντίθετα έθεσε τη βάση του σημερινού συστήματος δικαίου.  

Ιταλικό Σύνταγμα

  Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι, η Ιταλική Δημοκρατία είναι κατά κάποιον τρόπο μια νέα Χώρα, που γεννήθηκε το 1946 μετά το τέλος του Βασιλείου της Ιταλίας, που γεννήθηκε το 1861. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Ιταλία ήταν ένα ερείπιο, είχε μόλις περάσει τον φασισμό και το νεοσυσταθέν Κοινοβούλιο, ωθούμενο από τη δυσαρέσκεια των πολιτών, οδήγησε σε θεσμικό δημοψήφισμα: οι πολίτες ψήφισαν αν ήθελαν να εγκαταλείψουν τη Μοναρχία και να σχηματίσουν μια Δημοκρατική Δημοκρατία. Το αποτέλεσμα ήταν σαφές. Αυτό το Κοινοβούλιο ήταν τότε υπεύθυνο για τη σύνταξη ενός Συνταγματικού Κειμένου, που θα μπορούσε να αντικατοπτρίζει τις αξίες μιας νεογέννητης Χώρας, που σαν φοίνικας θα μπορούσε να αναγεννηθεί από τις στάχτες της.  Οι κύριες αξίες είναι: το πρόσωπο και η ακεραιότητα, η εργασία, η αξιοπρέπεια, η ελευθερία και η ισότητα, η δημοκρατία, η ηθική, η νομιμότητα- χωρίς να ξεχνάμε, επιπλέον, ότι τα καθήκοντα (καθώς και τα δικαιώματα) πρέπει επίσης να λαμβάνονται υπόψη στο φάσμα των αξιών- και μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν η αλληλεγγύη και η συμμετοχή (που νοείται ως δικαίωμα και καθήκον).

Η διαδικασία αυτή καθιστά το ιταλικό Σύνταγμα ένα από τα νεότερα Συντάγματα στην Ευρώπη, που συχνά αποκαλείται “Γηραιά Ήπειρος”, λόγω της κοσμικής πολιτικής ιστορίας και των παραδόσεών της. Χτίστηκε πάνω σε αξίες που θέτουν το πρόσωπο, μαζί με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις, στο επίκεντρο, προστατεύοντας και σεβόμενοι πλήρως τις προσωπικές επιλογές, τις πεποιθήσεις και τις συμπεριφορές. Κάτι που κατά τη διάρκεια των 20 και πλέον ετών του φασισμού η Ιταλία στερούνταν. https://www.refworld.org/docid/3ae6b59cc.html

Περιφέρειες της Ιταλίας

  Εκτός από τον προφανή διαχωρισμό των νησιών, της Σαρδηνίας και της Σικελίας, από την ηπειρωτική χώρα, η Ιταλία χωρίζεται σε 20 περιφέρειες, όπου 5 από αυτές τις περιφέρειες έχουν ειδικό αυτόνομο καθεστώς που τους επιτρέπει και τους παρέχει τη δυνατότητα να θεσπίζουν ειδική νομοθεσία για πρόσθετα και έκτακτα θέματα.  Στο παρελθόν οι περισσότερες από αυτές τις περιφέρειες αποτελούσαν μέρος ενός μεγαλύτερου Βασιλείου, το οποίο είχε διαφορετική διάλεκτο και πολύ διαφορετικές παραδόσεις, γεγονός που οδήγησε τώρα την Ιταλία να έχει μια ευρεία ποικιλία σε πολλά σημεία του πολιτισμού της. Αυτό έχει φυσικά αντίκτυπο στο πολιτικό σύστημα, καθώς κάθε τμήμα της Ιταλίας έχει περιφερειακές εκλογές, περιφερειακή κυβέρνηση και περιφερειακούς αντιπροσώπους.

Όπως προαναφέρθηκε, 5 περιφέρειες (Σικελία, Σαρδηνία, Τρεντίνο-Άλτο Άντιτζε, Κοιλάδα της Αόστα και Φρίουλι Βενέτσια Τζούλια) έχουν ειδικό αυτόνομο καθεστώς, λόγω της ιστορίας και των χαρακτηριστικών τους: – Διαχωρίζονται από την ηπειρωτική χώρα, όπως τα δύο νησιά, – Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο πολλά αποσχιστικά κινήματα πίεζαν για ανεξαρτησία και η Κεντρική Κυβέρνηση προτίμησε να δώσει αυτονομία για να εγγυηθεί την εθνική συνοχή, – Ορισμένες περιοχές είχαν γλωσσικές μειονότητες, όπου ομιλούνται γλώσσες όπως τα γαλλικά ή τα γερμανικά, – Η παροχή αυτονομίας σημαίνει επίσης ότι δίνεται περισσότερη εξουσία στις περιφέρειες που μοιράζονται τα σύνορα με ξένες χώρες. https://portal.cor.europa.eu/divisionpowers/Pages/Italy-Introduction.aspx

(Απαγορευτική) Απολογία για τον φασισμό

  Το σύγχρονο πολιτικό σύστημα της Ιταλίας οικοδομήθηκε πάνω στο τέλος του φασισμού μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, βαθιά διαμορφωμένο από τους δύο. Πάνω από 20 χρόνια αυταρχικού καθεστώτος ώθησαν τους ιδρυτές της Ιταλικής Δημοκρατίας όχι μόνο να μεταβούν από τη μοναρχία στη δημοκρατία, αλλά και να συμπεριλάβουν στο Σύνταγμά της έναν τρόπο καταπολέμησης κάθε είδους εξτρεμισμού, ιδίως του φασισμού. Το νομοσχέδιο ορίζει ότι όταν μια ένωση, ένα πολιτικό κόμμα, ένα κίνημα ή, σε κάθε περίπτωση, μια ομάδα τουλάχιστον πέντε ατόμων επιδιώκει αντιδημοκρατική ιδέα εξυμνώντας, απειλώντας ή χρησιμοποιώντας τη βία ως μέθοδο πολιτικού αγώνα ή υποστηρίζοντας την καταστολή των ελευθεριών που εγγυάται το Σύνταγμα ή δυσφημίζοντας τη δημοκρατία, τους θεσμούς της και τις αξίες της Αντίστασης, ή διεξάγοντας ρατσιστική προπαγάνδα, ή στρέφοντας τη δραστηριότητά της στην εξύμνηση εκφραστών, αρχών, γεγονότων και μεθόδων που χαρακτηρίζουν το προαναφερθέν κόμμα ή προβαίνει σε εξωτερικές εκδηλώσεις φασιστικού χαρακτήρα μπορεί να διωχθεί νομικά. Πολλοί από τους ιδρυτές Πατέρες ήταν Παρτιζάνοι, σχηματίζοντας την Αντίσταση που πολέμησε κατά του φασισμού και του ναζισμού για να τελειώσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος μαζί με τους Συμμάχους. Έχει πραγματικά συμφιλιωθεί η Ιταλία με το φασιστικό της παρελθόν;

Άρθρο 11

  Σε όλες τις δημοκρατικές χώρες το Σύνταγμα είναι το σημαντικότερο έγγραφο που συγκεντρώνει τις θεμελιώδεις αρχές, τη νομική βάση ενός πολιτεύματος, μιας οργάνωσης και άλλων ειδών οντοτήτων και τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να διοικούνται. Στο ιταλικό Σύνταγμα, το οποίο αντικατοπτρίζει τη βούληση του πληθυσμού της να σταματήσει τον πόλεμο σε οποιοδήποτε βαθμό, αναφέρεται ότι η Ιταλία αποκηρύσσει/αποποιείται/αποποιείται (με μια ιταλική λέξη ripudia) τον πόλεμο ως μέσο προσβολής της ελευθερίας άλλων πληθυσμών και ως εργαλείο επίλυσης για τον τερματισμό μιας σύγκρουσης. Δεν είναι τυχαίο ότι το υπουργείο που ρυθμίζει το στρατό είναι το υπουργείο Άμυνας, αντί του Υπουργείου Πολέμου/Αμύνης όπως σε πολλές άλλες χώρες (οι περισσότερες από αυτές μη δημοκρατικές). Η σύγχρονη, δημοκρατική και δημοκρατική Ιταλία γεννήθηκε από τις στάχτες ενός ολοκληρωτισμού που χρησιμοποιούσε τη βία ως το κύριο εργαλείο καταστολής, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, και το γεγονός και μόνο ότι στις θεμελιώδεις αρχές της είναι γραμμένο, εν ολίγοις, -ο πόλεμος όχι πια- λέει τα πάντα για την Ιταλία και τους Ιταλούς.