İspanya

İber yarımadası, Akdeniz’den ve Avrupa’dan farklı müzikal etkiler alma geçmişine sahiptir. Hıristiyanlık döneminden iki yüzyıl önce, Roma yönetimi, Antik Yunan’ın müziğini ve fikirlerini beraberinde getirdi; kendi farklı kilise müziği versiyonlarına sahip olan ilk Hıristiyanlar, Roma İmparatorluğu’nun zirvesinde geldiler; Roma İmparatorluğu’nun çöküşünden sonra yarımadanın kontrolünü ele geçiren Romanlaşmış bir Germen halkı olan Vizigotlar; Orta Çağ’da Moors ve Yahudiler. Bu nedenle, çok sayıda benzersiz müzik geleneği oluşturan iki bin yıldan fazla iç ve dış etkiler ve gelişmeler olmuştur.

Endülüs’ün Moors’ları, özellikle İber yarımadasında Hıristiyan ve Yahudi müziğinin gelişmeye devam ettiği uzun varlıklarının ilk üç yüzyılında, genellikle Hıristiyanlığa ve Yahudiliğe nispeten hoşgörülüydü. Müzik notaları, İspanya’da 8. yüzyılın başlarında (Visigotik neumes adlı), Hıristiyan kilisesinin ilahisini ve diğer kutsal müziğini not etmek için geliştirildi, ancak bu belirsiz nota, bilim adamları tarafından henüz deşifre edilmedi ve sadece küçük notalarda var. Erken Rönesans’ta, Mateo Flecha el Viejo ve Kastilyalı oyun yazarı Juan del Encina, Ars Nova sonrası dönemin ana bestecileri arasında yer aldı. Rönesans şarkı kitapları arasında Cancionero de Palacio, Cancionero de Medinaceli, Cancionero de Upsala (Carolina Rediviva kütüphanesinde tutulmaktadır), Cancionero de la Colombina ve daha sonra Cancionero de la Sablonara yer alıyordu. Organist Antonio de Cabezón, klavye besteleri ve ustalığıyla dikkat çekmektedir. İspanya’da geliştirilen erken 16. yüzyıl polifonik vokal tarzı, Fransız-Flaman bestecilerinkiyle yakından ilişkiliydi.

17. yüzyılın sonunda İspanya’nın “klasik” müzik kültürü düşüşteydi ve 19. yüzyıla kadar da bu şekilde kalacaktı. İspanya’da klasisizm, geldiğinde, Antonio Soler’in eserlerinde olduğu gibi İtalyan modellerinden ilham aldı. Domenico Scarlatti ve Luigi Boccherini gibi bazı seçkin İtalyan besteciler Madrid kraliyet mahkemesine atandı. Kısa ömürlü Juan Crisóstomo Arriaga, İspanya’da Romantik günahkârlığın ana başlangıcı olarak kabul edilir. Müzikal yaratıcılık, geç Romantik dönemin milliyetçi yeniden canlanmasına kadar esas olarak popüler müziğin alanlarına taşındı. Bu dönemin İspanyol bestecileri arasında Felipe Pedrell, Isaac Albéniz, Enrique Granados, Joaquín Turina, Manuel de Falla, Jesús Guridi, Ernesto Halffter, Federico Mompou, Salvador Bacarisse ve Joaquín Rodrigo vardı.

20.YY

Isaac Manuel Francisco Albéniz y Pascual (29 Mayıs 1860 – 18 Mayıs 1909) İspanyol Katalan virtüöz piyanist, besteci ve orkestra şefiydi. Post-Romantik dönemin önde gelen bestecilerinden biridir ve çağdaşları ve genç bestecileri üzerinde de önemli etkisi olmuştur. En çok İspanyol halk müziği deyimlerine dayanan piyano eserleriyle tanınır. Asturias (Leyenda), Granada, Sevilla, Cadiz, Córdoba, Cataluña, Mallorca ve Tango in D gibi birçok eserinin transkripsiyonları klasik gitar için önemli parçalardır, ancak asla gitar için beste yapmamıştır. Albéniz’in kişisel belgeleri, diğer kurumların yanı sıra Katalonya Kütüphanesi’nde muhafaza edilmektedir.

İngilizce pop-nakarat kelimelerinden “evet-evet”, ye-yé, İspanyolca’nın yüksek tempoya, “ruh yükselten” pop müziğe atıfta bulunmak için kullandığı Fransızca kökenli bir terimdi. Ağırlıklı olarak 1960’ların başlarındaki Amerikan rock’ının ve İngiliz beat müziğinin füzyonlarından oluşuyordu.

Los Canarios: Free Yourself –> https://youtu.be/DykCDlhEAe4

Halk Müziği

20. yüzyılda İspanyol halk müziğinin bir envanteri şu adreste https://web.archive.org/web/20041206034039/http://www.interacesso.pt/web/wencesmc/

Flamenko

Flamenko (İspanyolca telaffuz: [flaˈmeŋko]), en katı anlamıyla, Güney İspanya’nın çeşitli folklorik müzik geleneklerine dayanan, Endülüs bölgesinin gitano alt kültürü içinde geliştirilen, ancak aynı zamanda Extremadura’da tarihi bir varlığa sahip olan bir sanat formudur. Murcia. Flamenko müziğinin en eski kaydı, José Cadalso’nun Las Cartas Marruecas kitabında 1774’e kadar uzanıyor.

Main subgenres or “palos”

80’ler ve 90’lar

Francisco Franco’nun ölümünü takip eden yıllarda, Madrid’de büyüyen bir underground punk rock müzik sahnesi oluşmaya başladı.[1] Birleşik Krallık’taki punk rock’ın büyümesinden esinlenerek, 1970’lerin sonlarında Tos ve Aviador Dro gibi bir dizi punk ve synthpop grubu kuruldu. Bununla birlikte, bu yeni karşı kültür, kadınlara akşam sokağa çıkma yasağı koyan, eşcinselliği suç haline getiren ve “tehlikelilik ve sosyal rehabilitasyon” ile ilgili bir yasayı ihlal ettikleri için alışılmışın dışında görünen insanları tutuklayan İspanyol ulusal hükümetiyle şiddetli bir şekilde çatıştı.

La Movida Madrileña, 9 Şubat 1980’de Madrid Teknik Üniversitesi’nde verilen büyük bir punk konserinin ardından ün kazandı. Frankocu unsurlar şehrin artan liberalleşmesine karşı çıkmaya devam etse de, sosyalist belediye başkanı Enrique Tierno Galván yönetimindeki hükümet bu konuda daha açık bir yaklaşıma sahipti,hareket ve çeşitli sanatsal çabaları sübvanse etti. Ramones ve Andy Warhol gibi bir dizi etkili yabancı sanatçı bu süre zarfında Madrid’i ziyaret etti. Ana bileşen, punk rock ve synth-pop müziğinin yanı sıra dada ve fütürizm gibi görsel okullardan etkilenen bir estetikti.