Ισπανία

Η Ιβηρική χερσόνησος έχει ιστορικά δεχτεί διάφορες μουσικές επιρροές από τη Μεσόγειο Θάλασσα και ολόκληρη την Ευρώπη. Στους δύο αιώνες πριν από τη χριστιανική εποχή, η ρωμαϊκή κυριαρχία έφερε μαζί της τη μουσική και τις ιδέες της Αρχαίας Ελλάδας. Οι πρώτοι Χριστιανοί, οι οποίοι είχαν τις δικές τους διαφορετικές εκδοχές της εκκλησιαστικής μουσικής έφτασαν κατά τη διάρκεια της ακμής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. οι Βησιγότθοι, ένας ρωμανικός γερμανικός λαός, που ανέλαβε τον έλεγχο της χερσονήσου μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. οι Μαυριτανοί και οι Εβραίοι στο Μεσαίωνα. Ως εκ τούτου, υπήρξαν περισσότερα από δύο χιλιάδες χρόνια εσωτερικών και εξωτερικών επιρροών και εξελίξεων που παρήγαγαν έναν μεγάλο αριθμό μοναδικών μουσικών παραδόσεων.

Οι Μαυριτανοί της Αλ-Ανδαλουσίας ήταν συνήθως σχετικά ανεκτικοί απέναντι στον Χριστιανισμό και τον Ιουδαϊσμό, ιδίως κατά τους τρεις πρώτους αιώνες της μακράς παρουσίας τους στην Ιβηρική χερσόνησο, κατά τους οποίους η χριστιανική και η εβραϊκή μουσική συνέχισαν να ακμάζουν. Η μουσική σημειογραφία αναπτύχθηκε στην Ισπανία ήδη από τον 8ο αιώνα (η λεγόμενη βησιγοτθική νευματική σημειογραφία) για την καταγραφή της ψαλτικής και άλλης ιερής μουσικής της χριστιανικής εκκλησίας, αλλά αυτή η ασαφής σημειογραφία δεν έχει ακόμη αποκρυπτογραφηθεί από τους μελετητές και υπάρχει μόνο σε μικρά θραύσματα. Στις αρχές της Αναγέννησης, ο Mateo Flecha el Viejo και ο Καστιλιανός δραματουργός Juan del Encina συγκαταλέγονται μεταξύ των κυριότερων συνθετών της περιόδου μετά την Ars Nova. Τα βιβλία τραγουδιών της Αναγέννησης περιλάμβαναν το Cancionero de Palacio, το Cancionero de Medinaceli, το Cancionero de Upsala (φυλάσσεται στη βιβλιοθήκη Carolina Rediviva), το Cancionero de la Colombina και το μεταγενέστερο Cancionero de la Sablonara. Ο οργανίστας Antonio de Cabezón ξεχωρίζει για τις συνθέσεις και τη μαεστρία του στα πλήκτρα. Ένα πολυφωνικό φωνητικό ύφος των αρχών του 16ου αιώνα που αναπτύχθηκε στην Ισπανία ήταν στενά συνδεδεμένο με εκείνο των γαλλοφλαμανδών συνθετών.

Μέχρι το τέλος του 17ου αιώνα, η «κλασική» μουσική κουλτούρα της Ισπανίας βρισκόταν σε παρακμή και επρόκειτο να παραμείνει έτσι μέχρι τον 19ο αιώνα. Ο κλασικισμός στην Ισπανία, όταν έφτασε, ήταν εμπνευσμένος από Ιταλικά μοντέλα, όπως στα έργα του Antonio Soler. Ορισμένοι εξέχοντες Ιταλοί συνθέτες όπως ο Domenico Scarlatti και ο Luigi Boccherini διορίστηκαν στη βασιλική αυλή της Μαδρίτης. Ο βραχύβιος Juan Crisóstomo Arriaga αναγνωρίζεται ως αυτός του εισήγαγε τον ρομαντικό σινφονισμό στην Ισπανία. Η μουσική δημιουργικότητα κινήθηκε κυρίως σε τομείς της λαϊκής μουσικής μέχρι την εθνικιστική αναβίωση της ύστερης ρομαντικής εποχής. Ισπανοί συνθέτες αυτής της περιόδου ήταν οι Felipe Pedrell, Isaac Albéniz, Enrique Granados, Joaquín Turina, Manuel de Falla, Jesús Guridi, Ernesto Halffter, Federico Mompou, Salvador Bacarisse και Joaquín Rodrigo.

20ος αιώνας

Ο Isaac Manuel Francisco Albéniz y Pascual (29 Μαΐου 1860 – 18 Μαΐου 1909) ήταν Ισπανός Καταλανός βιρτουόζος πιανίστας, συνθέτης και μαέστρος. Είναι ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες της μεταρομαντικής εποχής, ο οποίος άσκησε επίσης σημαντική επιρροή στους συγχρόνους του και τους νεότερους συνθέτες. Είναι περισσότερο γνωστός για τα έργα του για πιάνο που βασίζονται σε ισπανικά λαϊκά μουσικά ιδιώματα. Συνθέσεις πολλών κομματών του, όπως τα Asturias (Leyenda), Granada, Sevilla, Cadiz, Córdoba, Cataluña, Mallorca και Tango in D, είναι κατάλληλα για κλασική κιθάρα, αν και ο ίδιος δεν συνέθεσε ποτέ για κιθάρα. Τα προσωπικά έγγραφα του Albéniz φυλάσσονται, μεταξύ άλλων, στη Βιβλιοθήκη της Καταλονίας.

Από τις αγγλικές ποπ-ρεφραίν λέξεις “yeah-yeah”, το ye-yé ήταν ένας γαλλόφωνος όρος τον οποίο οικειοποιήθηκε η ισπανική γλώσσα για να αναφέρεται στην uptempo, “ανυψωτική” ποπ μουσική. Αποτελούνταν κυρίως από συγχωνεύσεις της αμερικανικής ροκ από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 (όπως οι Twist) και της βρετανικής beat μουσικής.

Los Canarios: Free Yourself –> https://youtu.be/DykCDlhEAe4

Παραδοσιακή μουσική

Ένας κατάλογος της ισπανικής παραδοσιακής μουσικής του 20ού αιώνα είναι διαθέσιμος εδώ: https://web.archive.org/web/20041206034039/http://www.interacesso.pt/web/wencesmc/

Φλαμένκο

Το φλαμένκο (ισπανική προφορά: [flaˈmeŋko]), με την αυστηρή του έννοια, είναι μια μορφή τέχνης που βασίζεται στις διάφορες λαϊκές μουσικές παραδόσεις της νότιας Ισπανίας, η οποία αναπτύχθηκε στο πλαίσιο της υποκουλτούρας gitano της περιοχής της Ανδαλουσίας, αλλά έχει επίσης ιστορική παρουσία στην Εξτρεμαδούρα και τη Μούρθια. Η παλαιότερη καταγραφή της μουσικής φλαμένκο χρονολογείται το 1774 στο βιβλίο Las Cartas Marruecas του José Cadalso.

Κύρια υποείδη ή “palos”

Δεκαετίες του ’80 και του ’90

Στα χρόνια που ακολούθησαν το θάνατο του Φράνκο, μια αναπτυσσόμενη underground punk rock σκηνή άρχισε να σχηματίζεται στη Μαδρίτη. Εμπνευσμένα από την ανάπτυξη του πανκ ροκ στο Ηνωμένο Βασίλειο, μια σειρά από πανκ και synthpop συγκροτήματα, όπως οι Tos και Aviador Dro, σχηματίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Ωστόσο, αυτή η νέα αντικουλτούρα συγκρούστηκε έντονα με την ισπανική εθνική κυβέρνηση, η οποία επέβαλε μια βραδινή απαγόρευση κυκλοφορίας για τις γυναίκες, ποινικοποίησε την ομοφυλοφιλία και συνέλαβε άτομα με ανορθόδοξες εμφανίσεις για παραβίαση νόμου σχετικά με την «επικινδυνότητα και την κοινωνική αποκατάσταση».

Η σκηνή της Μαδρίτης (La Movida Madrileña) κέρδισε κακή φήμη μετά από μια μεγάλη πανκ συναυλία στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης στις 9 Φεβρουαρίου 1980. Αν και τα φρανκιστικά στοιχεία συνέχισαν να αντιτίθενται στην αυξανόμενη φιλελευθεροποίηση της πόλης, η κυβέρνηση υπό τον σοσιαλιστή δήμαρχο Enrique Tierno Galván είχε μια πιο ανοιχτή προσέγγιση σχετικά με το κίνημα και επιδότησε διάφορες καλλιτεχνικές προσπάθειες. Διάφοροι ξένοι καλλιτέχνες με επιρροή, όπως οι Ramones και ο Andy Warhol, επισκέφθηκαν τη Μαδρίτη κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Το κεντρικό στοιχείο ήταν μια αισθητική επηρεασμένη από την punk rock και τη synth-pop μουσική, καθώς και από κινήματα τέχνης όπως ο ντανταϊσμός και ο και ο φουτουρισμός.